ไม่รู้ชาติที่แล้ว เกิดเป็นหมอนไม้ หรือ ถ่านหิน รถไฟก็ไม่รู้
รู้สึกมีแรงดึงดูด เวลาเห็นรถจักรไอน้ำ ไม่ว่าเจอที่ไหน จะเร่ไปหา ได้ลูบได้ค้ำ ได้เก็บภาพ ได้ยืนมอง ก็ยังดี
แต่ก็ดีใจ ว่า ไม่ได้เป็นโรคจิต ที่เป็นกับสาวๆ อย่างเดียว กับรถไฟ ก็ รู้สึกเหมือนกันเลย อิอิ
ที่สถานีรถไฟพิษณุโลก เป็นสถานีหนึ่งที่เค้าไปเอารถไฟเก่า มาตั้งโชว์เป็นอนุสารณ์ แม้วันนี้จะกลายเป็นเศษเหล็ก เพราะบ้านเราไม่เน้นอนุลักษณ์แบบมีชีวิต
แต่ก็ ดีกว่า ที่เค้าเอาไปชั่งกิโลขาย โลละ 50 สตางค์
ยังมีหลายสถานี ใหญ่ๆ ที่มีรถไฟ มาตั้งเป็นอนุสรณื ที่จำได้ ก็มี สถานีฉะเชิงเทรา เชียงใหม่ โคราช อุบล
ก็เป็นเป้าหมายหนึ่งที่ต่อไป ได้ไปเยือนจะไป เก็บภาพ มาทำเป็นชุด รถไฟ
วันนี้ ยังนั่งนึกเสียดายที่ การรถไฟ ยกเลิก ส่วนจัดแสดงในส่วนรถไฟ ไปสะแล้ว
อดีต มีไป เร็ว ลืมเลื่อนเร็ว จัง



